Gazeteci Akif Yer'le oturuyorduk.

Muhabir arkadaş Gamze de vardı.

Akif’in durduk yere sarf ettiği sözlerle irkildim:

“Özge ilk tanıştığı insanları sevmez, tanıştığı insanlara sevmemeye odaklı bakar, sonrasında seveceğine karar verir, sana sempati duymaya başladı bak” dedi.

Kahkaha attım.

Ve tespitini haklı buldum.

“Doğru ama neden öyle düşündün” diye sorduğumda, “Çünkü önce severse sonrasında alacağı darbelere karşı savunma mekanizması geliştiriyor, ilk sevmediği zamansa sonra da sevmezse eğer çok da etkilenmiyor” dedi.

Uzun süre sonra Akif’in bir tespitini çok haklı buldum.

Hatta ilk kez haklı buldum.

Haklısın Akif!

Evet, ilk kez Akif!

Neyse şaka bir yana!

Siz de deneyin, tanıştığınız insanları ilk önce sevmeyin!

Yemin!

Valla!

Adı üstünde “tanışma!”

Tamam, nötr olabilirsin diyenleriniz de olabilir.

Onu başarabiliyorsanız ne ala!

Ben hayatı siyah ya da beyaz ikileminde yaşayan biri olduğum için “gri” renge çok ihtimal vermiyorum!

Hem bak ilk sevmediğiniz zaman o da sizi sevmiyor.

Bir etkileşim de geçmiyor hayatınızda…

Hatta sevmediğiniz zaman sonra “sevdiğinizi” hissedersiniz ilgili kişiyi.

Mutlu oluyorsunuz!

Hatta evrenin ödülü gibi muhteşem bir hisse de kapılıyorsunuz!

Arkadaşlara sürekli “ben insan sevmiyorum” diyorum!

Anlamıyorlar ne demek istediğimi!

“Zamanında çok insan sevdim, sevdiklerim gibi olmadılar. Çok darbe yedim ve de incindim” diye devam ediyorum.

Tuhaf bakıyorlar!

Bu sebeple muhteşem bir duygu!

Hayat sloganınız bu olsun!

“Tanıştığın insanları ilk sevme, sonra karar ver Eskişehir!”

Neyse siz bana bakmayın!

Şakayla karışık aktarmak hislerimi amacım…

Siz sevin, sevebildiğiniz kadar her şeyi…

İnsanı, yaşamı, gökyüzü…

Sevgi en güzel ilaç!

Sevgi iyileştirici!