Vallahi çok kızıyorum

Sanıyorlar ki “abicim” “ablacım” diye dolaşıldığı zaman çok samimi bir siyasi ortam oluşuyor, aşırı sevimli duruyor, oylar akıyoooor!

Geliyor gelmekte olan oylar, abicim, ablacım portresine!

He akıyor abicim!

Çok beklersin.

Yani, abicim derken başkana demedim.

Recep başkana yani!

Halk diliyle konuşmaktı amacım!

Ben zaten ona hiç “abicim” diye hitap etmedim.

Edene de karşıyım.

Ben etmediysem kim uydurdu abicim “Recep abi” söylemini?

Bak gördünüz mü şimdi de abicimler karışıyor.

Yaa…

Ben uyardım.

Hep uyardım.

Sakalımız yok ki sözümüz dinlensin.

O yüzden diyorum duygusal bağa gerek yok.

Bak kuranlar ne oldu?

Recep abi diye başladılar, sonra kızdılar abiyi kaldırdılar Recep kaldı, ardından CHP İl Başkanı oldu, bir ara Odunpazarı’nın başkanı diye bir kavram oluştu.

İsim bile kayboldu.

Yani “abilik” öldü.

Şimdi de “Figen Abla” portresi var.

Bak uyarıyorum!

Gerek yok abicim!

Aman ablacım!

Bakın ablam diye başlar, “Recep abi” misali kötü bir hikayeyle biter.

Bak uyarıyorum!

Kuantum Özge’nin sakalı yok ama daha önce haklı çıktığı noktalar var.

Yasaklansın siyasette “ablacım, abicim” jargonu!

Laubali siyasete gerek yok!

Fazla samimiyete de!

Herkes yerini bilsin abicim!

Sonra yok efendim neymiş şu belediyenin il başkanıymış, yok efendim neymiş “abla dedik de ne oldu sırtımızdan vurulduk” türküsünü dinlemek istemiyorum.

Ay, böyle bir türkü var mıydı?

Neyse…

Siz anladınız mevzuyu…