İçimde bir kırgınlık var bu günlerde, kalbim soğuk, duygularım boşlukta, içim üşüyor sanki. Düşüncelerim yorgun, gözlerim dalgın, yüzüm solgun, iki de bir derin bir ah çekiyorum nedeni bilinmez…

Bugünlerde herşeye küsmüş gibiyim, yaşama sevincim yok, umutlarım kırık dökük sanki. Amaçlarım yitip gitmiş, hayallerim uçup gitmiş balonlar gibi. Bakakalmışım ardından şaşkın, üzgün, güveni kırılmış, ağlamaklı küçük bir çocuk gibi.

Bugünlerde biraz yarımım, biraz eksiğim. Tamamlanmamış, bir parçası kaybolmuş puzzle gibiyim. Eksik parça yerine konsa tamamlanacağım sanki, huzura ereceğim.

Bugünlerde dipsiz bir kuyuda gibiyim. Boşluğa bağırıyorum sanki içimden taşan cümleleri, içimdeki yangını o kuyunun suyu söndüremiyor. Bilseniz içimde ne fırtınalar kopuyor da kimsenin ruhu bile duymuyor.

Bugünlerde hevesi kırılmış küçük çocuklar gibiyim. Kimse kandıramıyor bir şekerle, kimse avutamıyor bir öpücükle beni. Dokunsalar ağlayacağım, göz pınarlarımda hazır kıta bir asker gibi bekliyor akmak için gözyaşlarım…

Bugünlerde biraz hasta gibiyim, yorgun, bitkin… Sürekli uyumak istercesine, yaşamaya tıpkı bir mola verircesine, güçten düşmüş, kalbi yorgun, beklentisiz, bedeni sanki yıllık izne çıkmış gibiyim.

İçimde bir sıkıntı var bugünlerde, sanki kötü bir şey olacakmış gibi, kara bir haber duyacakmışım gibi, sanki kalbim pır pır yerinden uçacakmış gibi, boğazım düğüm düğüm, hem aç hem tokmuşum gibi, hem ağlamaklı hem güler gibi, bir mucize bekler gibi, depresyona girmiş gibi, birinin beni ordan çıkarmasını ister gibi, amaçsız, hayalsiz, çaresiz… Ne bileyim işte iyi değilim. İçimde bir sıkıntı var bugünlerde…