Seçim yaklaşıyor.

Yaklaştıkça da gerilim artıyor.

Seçimin kazanılmasında ya da kaybedilmesinde son günlerin “önemli” olduğu hep söylenir.

Doğru da…

Unutkan bir toplumuz neticede…

Son günlerde yapılanlar hafızaya daha kolay işlenir.

Siyasiler bana göre son günler konuşma yapmamalı, kendini anlatmaya çalışmamalı, ikna etmek için çaba harcamamalı.

Kahveleri gezmeli, sokaklarda dolaşmalı…

Çay içmeli ilk denk gelinen bir cafede…

Havadan sudan konuşmalı, herhangi bir diziden bahsetmeli, en son dinlediği müziği anlatmalı.

Hatta içini dökmeli…

Birine kırgınlığından, kızgınlığından bahsetmeli…

“Bende geçen yolda gidiyorum, ayağım yere çarptı, yanımdaki arkadaşa o sinirle kızmışım, sonra içime oturdu” şeklinde itiraflar da bulunmalı.

Ama siyasi konuşma yasağı koymalı.

Kendi kendine…

Çünkü ağızdan çıkacak tek bir sözcük bütün emeklere mal olabilir.

Ben siyasetçi olsam ve seçim haftasına girsem…

Son hafta sokak sokak gezer, ilk durdurduğum vatandaşa, “bir sayı söyle bakalım” derim.

Elimde onlarca şiir kitabından birini alır, söylediği sayıdaki sayfayı açar, “senin şiirin bu olmalı. Git oku en sevdiğine” der, başka yorum yapmadan giderim.

Bir sonrakine de, sonra bir sonrakine de…

İnanın bütün söyledikleriniz unutulur ancak hediye ettiğiniz o şiir o sokak ortasında, o ifadenizle, o sayfayı elinizde tutuşunuzla dün gibi akılda kalır.

Hem de o sokaktan her geçişte…

Her geçişinde bir kişiye anlatsa…

Bir bakmışsınız hayalinize kavuşmuşsunuz.

Bir şiirle hem de…

Çünkü tanımadığımız o vatandaşın hayaline girdiniz, çünkü en özelini keşfettiniz, çünkü yarasına merhem oldunuz, çünkü acısını azalttınız, çünkü geçmişteki o ize dokundunuz.

Sonra mı?

Birde bakmışsınız ki bir şiir nelere kadirmiş?