Bu ara herkes çok gergin.

Bu sözü sürekli kullanır oldum değil mi?

Eeee gerginler!

Herkes patlamaya hazır bomba gibi.

Başta da ben.

Kişi kendinden bilir derler ya, belki de ondan ama insanların gözünde görüyorum o ışığı, siniri, öfkeyi…

Eskiden kendimi yatıştırırdım, “sevmeye çalış” diyerek.

Kuşları, böcekleri, gökyüzünü, sevmediğin o kişiyi bile…

Baktım ki zoraki olan bütün eylemler “ters” dönüyor.

Sevmeye çalışma diyorum.

Kestirip atacaksın.

Hayatın sırrı burada!

Kestirip attığın an mutluluğu yakaladın.

Geçen kendime öz eleştiri yaptım, kardeşime de onaylattım hatta “Ben bu kadar sinirli miydim” diyerek, sonra biraz kıvırdı, “sinirliydin ama bu kadar değildin” dedi.

Yolda giderken neredeyse başım belaya girecek, beni karakoldan toplayacaksınız diye korkuyorum canlarım.

Hatta esprisi de döner aranızda, “Özge şimdi karakoldan da twit atar, arkadaşlar başım belada”

“Ne bakıyorsun” diye yanımdan geçen tanımadığım insana bile sataşasım var!

Vallahi!

Şaka bir yana!

Tahammül eşiğim düştü!

İnsanların da öyle!

Kimse kimseye tahammül edemiyor!

Ama böyle gitmez canlarım, iyileşmemiz lazım!

Önce tahammül etmeyi öğreneceğiz.

Sıfırdan başlayacağız!

Düştüğümüz yerden kalkacağız!

Bu ara beni gördüğünüzde enteresan gelirsem size şaşırmayın!

Ne olmuş buna demeyin!

Gülücükler saçıyorsam, sürekli alttan alıyorsam ve başımı haklısın anlamında arka arkaya sallıyorsam bilin ki kendi kendime ders çalışıyorumdur.

Tahammül etmeyi bileceksin Özge!

Hatta sloganımız şu olsun ne dersiniz:

“Tahammül etmeyi bil ki sana da tahammül etsinler!”