Sene 1996'ydı.
Altay'la bir maç oynanıyor Eskişehir'de.
Öylesine kritik bir maç ki, kazanılacak 3 puan kümede bırakır,
Kaybedilecek puanlar lige mendil sallatır...
Maç dengeli başlıyordu o gün.
Ancak, ilerleyen dakikalarda bastırmaya başlıyor Eskişehirspor.
Kazanmayı çok istiyor kırmızı siyahlılar.
Tribünler tıklım tıklım.
Ne olacak maç derken;
Bir anda bir ileri atak ve penaltı...
Stat yıkılıyor adeta, mutluluk tavanda.
Aydınspor'dan gelen Hakan geçiyor topun başına...
Herkes nefeslerini tutuyor;
Ki;
Ne zaman top direkten dönüp, gidip Eskişehirspor kalesine gol olana kadar...
Herkes nefeslerini sonuna kadar bırakıyor o birkaç saniyede...
O derin nefes, hayal kırıklığı ve gözyaşını hemen arkasından getiriyor.
Bir takımın kaderi beklide o anda yazılıyor.

O yıl kümede kalma savaşında bulunulan takımların arasındaydı Denizlispor.
Ancak, gelin görün ki, mucize denen galibiyetler alarak kaldılar kümede.
Denizli 34 puanla sevinç yaşıyor, ligde kalıyor;
32 puanla lige veda eden Eskişehirspor oluyordu.
Lig tarihi işte!
Nereden nereye...
Aradan tam 12 yıl geçmiş.
Şimdi;
O Denizli, 3 golle öne geçip kazanamıyor Eskişehir'de...
Hani diyoruz, futbolun terazisi yoktur ama,
Hani ucundan da olsa biraz hakkı yok mudur?
O yıl Eskişehirspor'un küme düşmesi için yapılan her şeyin bedelimiydi bu mucize?
3-0'dan 4-3 maçı alabilmek?
Gerçekten de;
Denizli zaferi, tarihin bir özür dilemesi miydi?