Bir günde 2 bin dolar kazandık.
Aynı gün şehit annesinin dramını gördük.
'10 YTL için günlük iş'
Vatana evladını veren kadın;
"Kendim için değil, şehidimizin yetimleri için" diyor.
Yine kendisi için bir şey istemiyor.
O iş aramaya ve zor şartlara zaten alışmış.
***
Yıllarca bu halk kendisi için ne istedi devletten?
Hiçbir şey.
Ne verdi devletine?
Attığı her adımdan vergi birde 35 bin şehit.
Aslında çok şey istemesi gerek ama, fedakardır bizim halk.
Mesela;
Emeklilik istersen, 65 yaşında.
O da yüzde bilmem kaç kesintili maaşla.
Sağlık istersen,
Git hastane orada, gir kuyruğa.
Eğitim istersen, kalitelisi paralısında.
Spor istersin, hak getire!
Anlayacağınız;
Olanı da devlet 'vermek zorunda olduğundan' veriyor sanki.
Yoksa vatandaşın istediğinden değil.
Vatandaşın istediğini verseler zaten;
Fakir daha da fakirleşir miydi?
***
Mesele galiba burada...
'Vatandaş istemez ama biz verelim' mantığı oluştu sanki.
Daha doğrusu 'istemeden verelim'
Melesa;
"Kömürü olmaz bu vatandaşın, kömür verelim"
Yada kışın nohutu-bulguru,
Hemde vali ve kaymakamlarla verelim.
Ki;
Türkiye'yi o zaman kimse tutamasın.
***
Manzara ortada;
Kişi başı milli gelir 2 bin dolar arttı.
Ama şehit anası iş arıyor.
Kendisi için değil, şehidin yetimleri için.
Kendisi için istemez bizim halkımız, sever devletini.
Vergisini verir, gerektiği yerde ölür.
Ama devletten istemez.
O derece bağlıdır, sevdalıdır ülkesine.
Sonra kapıya gelen kömürü görünce de;
Devletin yanağını okşadığı hissine kapılır.
Ortaya da bugünkü tablo çıkar.
***
Görüyorsunuz işte;
Kömürler dağıtıldı, bulgurlar verildi.
Ve;
Türkiye şimdi uçuyor.
Milli gelir bile 2 dolar arttı.
Hedef şimdi Kanada'daki milli gelire ulaşmak.
Durmak yola devam....