Az önce rüzgar esti, birden burnumun direği sızladı, özlediklerimin kokusunu duydum sanki.

Bir rüzgar esti az önce sevdiklerimle olan anılarımı aklıma getirdi.

Demin bir rüzgar esti, benden gidenler, hayatımdan uğurladıklarım bir bir gözlerimin önüne geldi.

Her esen rüzgarla içimi acıtanları keşke unutabilseydim. Keşke kendime olan kızgınlığımı bir nebze olsun dindirebilseydim. Olmadı, yapamadım, düşündükçe yaralarımı daha da kanattım, kurcaladıkça kabuk bağlayan yerlerimin kabuklarını kaldırdım. Ağladım, içimi çeke çeke, pişmanlıkla ağladım. Değdi mi bak dedim, değmedi tabi, kimsenin ruhu bile duymadı ben bir tek kendimi yaraladım.

Şimdi kendimden özür dilerim. En çok hak eden bendim oysaki sevilmeyi ve vefayı ama hassas kalpleri kırması daha kolay oluyormuş meğer.
Ben de bundan nasibimi aldım.

Sevdiğin kadar bekler, sevdiğin kadar affeder, sevdiğin kadar kırılırsın ama asla sevdiğin kadar sevilmezsin şu hayatta.

Hadi o zaman kırgınlıkları, pişmanlıkları ve yazımızı şimdi bir şarkı ile noktalayalım. Ben şarkıyı kendime uyarladım.

Böyle isyan etmem ben genelde. Koştum, çok yoruldum tabi bende. Aynı bakmamışlar benle bir yerde. Zaten hiç sevmemişler herhalde…