Herkes bir gün gidecek. Ya tercih edilen, tek taraflı istenen ama acı veren bir ayrılık olacak bu yada mecburi bir veda olacak ve ölüm alacak kollarına sevdiklerini. Bir şekilde yalnız kalacaksın. Yasını tutacak, acını kederini yaşayacak, gözyaşlarını gözlerin kuruyana kadar akıtacak sonra da kaldığı yerden hayatına devam edeceksin.

Zor olacak, her hatırladığında burnunun direği sızlayacak, her özlediğinde gözünde tütecek, onu hatırlatan her şarkı çaldığında gözünden yaşlar boşalacak, birlikte bir anınız aklına geldiğinde için yanacak ama gerçek hiç bir zaman değişmeyecek ve ne yazıkki giden geriye dönmeyecek.

“Yazık oldu yarınlara” diyeceksin, bir türlü kabullenemezken bu gidişi. Yeni arkadaşın kendin olacaksın. Kendinle başbaşa kalmayı öyle yada böyle öğreneceksin. Hayatta kimse sonsuza dek yanında olmayacak çünkü. Hep bir yerlere gidecekler, seni bırakıp, içini kanata kanata…

Saat işler, zaman durmaz. Her saniye ömürden çalar. Hadi o zaman tadını çıkarmaya bak bu hayatın, her gününün kıymetini bil. Zamanın kısıtlı. Sevdiklerine zaman ayır, onlar yanındayken bir sürü anı biriktir, gez toz, eğlen gönlünce. Şimdi var sadece, şuan var. Sonra ya sen olmayacaksın ya onlar…

Etrafına daima gülümse, surat asma kimseye. Kızgınlık da, sinir de bir gün geçer. Ama kaybettiklerin geri gelmez, sonra onları kırdığına üzülme. Seni de kimsenin kırmasına müsade etme. Hayat kısa, ölüm ani. Kimseyle aranı bozmaya gerek yok. Sen hep iyi ol, iyi olmayanlar utansın.

Hayat bu… Önce arkadaşın gider, sonra dostun, sonra annen, baban, sonra sevgilin, sonra eşin, belki çocukların... Geriye bir tek sen kalırsın. Yalnızlığınla başbaşa hayata tutunmaya çabalarsın. Onun için önce kendini mutlu et, önce kendin için yaşa. Sonrası sonra...