Sabah acelem yoktu. Tramvaydan indikten sonra yavaş yavaş yürürken, benimle birlikte tramvaydan inen ve önümde yürüyen üç adamın hareketlerini izleye başladım, en öndeki, sanki arkasından biri kovalıyormuş gibi acele adımlarla yürüyordu. Arkasından gideni bir hayli geride bırakmıştı. Kendi kendime:
'Bu adam mutlaka hayatta başarılı olacaktır.' diye düşündüm. Onun arkasından giden adam sakin adımlarla ilerliyordu.
'Belki bu adam da hayatta bir şeyler başarabilir.' diye mırıldandım.
En arkadan gelen adam ise sanki hiçbir hedefi yokmuş gibi etrafına bakıyor ve sallana sallana yürüyordu. Onun için ise:
'işte dedim, hayatta hiçbir işe yaramayacak bir serseri!'
Derken aklıma bir şey geldi:
Ben bu adamların her üçünün de gerisindeydim!