Dr. Paul Ruskin, öğrencilerine yaşlanman?n psikolojik belirtilerini öğretirken bir hastadan gözlemlenenlerle ilgili bir yaz? okuyor: "Hasta ne konuşuyor, ne de söylenenleri anl?yor. Bazen saatlerce anlaş?lmaz şeyler geveliyor. Zaman, yer ya da kişi kavram? yok. Yaln?z, nas?l oluyorsa, kendi ad? söylendiğinde tepki veriyor. Son alt? ayd?r onun yan?nday?m, ne görünüşü için bir çaba sarf ediyor, ne de bak?m yap?l?rken yard?mc? oluyor. Onu hep başkalar? besliyor, y?k?yor ve giydiriyor. Dişleri yok, yiyeceklerin püre halinde verilmesi gerekiyor. Gömleği salyalar?ndan dolay? sürekli leke içinde. Yürümüyor. Uykusu sürekli düzensiz. Gece yar?s? uyan?p ç?ğl?klar?yla herkesi uyand?r?yor. Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir sebep yokken sinirleniyor. Biri gelip onu yat?şt?rana kadar da feryat figan bağ?r?yor."
Bu yaz?y? okuduktan sonra, Ruskin öğrencilerine böyle birinin bak?m?n? üstlenmek isteyip istemediklerini sorar. Öğrenciler bunu yapamayacaklar?n? söylerler. Ruskin, kendisinin bunu büyük bir zevkle yapt?ğ?n? ve onlar?n da yapmas? gerektiğini söyleyince öğrenciler şaş?r?rlar. Daha sonra Ruskin hastan?n fotoğraf?n? dolaşt?rmaya başlar. Fotoğraftaki, doktorun alt? ayl?k k?z?d?r... Dr. Ruskin, Amerikan T?p Birliği dergisindeki makalesinde, günümüzde çok yaşand?ğ? gibi basit bir yanl?ş anlaman?n insana nas?l farkl? bir perspektif kazand?racağ?n? anlatmaktad?r.