İstikbal Gazetesi’nin 73 sene önceki matbaacısı olan ve gazeteyi ilk basan Fetih Dura geldi geçtiğimiz gün…

Tanımıyorum.

İlk kez gördüm.

Kapı çalındı.

Zil aşağıdan çalmıyordu bu kez, aşağıdan olsa önce bir işaret geliyor diafondan.

Kapının ardında bekliyordu.

Sesi tok, saçları ağarmış…

Hafızası herkesten daha güçlü ama…

Buyurun dediğimde, yıllardır tanışıyoruz gibi bir his uyandı.

Henüz girmeden içeriye devam etti:

“73 sene önce İstikbal Gazetesi’ni ilkel makinalarla ilk basan benim, Fetih Usta” dedi.

Yüzünde ince bir tebessüm…

İçeri buyur ettim Fetih Usta’yı…

O ise elinde fotoğraflarla anlatmaya devam etti:

“Hafızam yerinde ha, sakın yanlış anlamayın beni” diyordu vurgulu vurgulu…

“Birçok ameliyat geçirdim, hepsini de atlattım” diyerek devam etti.

Sonra fotoğrafları göstermeye devam etti, inanmayacağız endişesiyle sağlam gelmişti belli ki ve şöyle ekledi:

“Bizim zamanımızda elektrik yoktu. İlkel makinalarla çalışıyorduk. 4 defa elden geçiriyorduk, basılan 150 tane gazeteydi. O zaman ilan için basıyorlardı. Ölmeden ziyaret etmek, görmek istedim. Beni de tanısınlar istedim.”

Sonra bir bardak çayını yudumladıktan sonra, “Ben Atatürk’ü de gördüm kızım, biliyor musun” dedi.

Camın ardındaki ağaçları gösterdi.

Çocuktum, çok küçüktüm, o zamanlar gar çok daha farklı, işte şu ağaçların uzaklığında, el salladı ve gitti.

Ama Atatürk’ü gördüm.

Yüreğimizde sönen yaşama sevincini yeniden ayağa kaldırdı Fethi Usta…

O on dakikalık sohbeti yüreğimize sıcaklık oldu.

İyi geldi hepimize.

Sonra da…

Gösterdiği ağaçların arasından kaybolup gitti.