Bir anket şirketi memleketin en temel sorunu nedir diye sorsa hiç düşünmeden “Egoizm” derim.

Ego insanları esir aldı.

Hani bazen “insanlık öldü, insanlık nerde kaldı” diyerek serzenişlerde bulunuyoruz ya…

Sebebi çok belli…

İnsanlar egoya teslim oldu.

Hiç düşündünüz mü?

Eskiden olgunluk sayılan, barış göstergesi olan, eyleme döküldüğünde takdir toplayan bazı davranış şekilleri vardı.

Hatta bu davranış şekilleri ilkokuldan itibaren çocuklarımıza da öğretiliyor.

Elimizden geldiğince aşılıyoruz.

Neydi onlar?

Birisi teşekkür etmek, diğeri özür dilemek vs.…

Ortada bir hata varsa özür dilemeyi de bilmeli insan, bir onure varsa teşekkür etmeyi de…

Neden zor gelmeye başladı bu iki cümleyi kullanmak biliyor musunuz?

Çünkü egolar özür dilemeyi “intikam” merciine dönüştürdü.

Bir insanı “küçük düşürme” hareketi olarak algılandı.

Halbuki özür dilemek bir nevi ruhsal boyutta arınma, manevi rahatlama değil midir?

Hatta şimdi yeni moda hareketler de başladı.

“Benden herkesin içinde özür dileyeceksin”, “ben kendimi tatmin edeceğim”, “koltuklarım kabaracak”, “vaayyy helal olsun, bak sen hele şuna, karşı tarafı nasıl da dize getirdi?” türünden cümleler duymak iyi hissettirecek.

Çünkü kalpler o kadar zavallılaşti ki karşıdakinin zaaflarından besleniyor.

Sahi birisi “özür dileyerek” “küçük düştüğü” zaman kendini iyi hissedecek misin?

Bakın bu bahsettiğim kişiler de yeri geldiğinde Yunus Emre’den, yeri geldiğinde Mevlana’nın şiirlerinden örnekler vererek, dem vuran insan türü…

Halbuki tasavvufun bu önemli kişileri “bağışlamayı” en temel felsefe sayar, “bağışlarken” gösterişe ihtiyaç duymaz.

Gönüller arası hesaplaşmadır.

Alan razıdır, veren razı…

Zorlası olmaz hiçbir şeyin…

Özür dilemeyi boyun eğme aracına çevirdiler kardeşlerim.

Yemin ederim!

Şimdi de gözlerini manevi güzelliklere çevirdi kötü’ler…

Güzel olan her şeyi yok ediyorlar.

Yarın “sevgiye” göz dikecekler!

Sonrası teşekkür etmeyi unutacağız.

Ertesi günü misafir sevmeyeceğiz.

Diğer gün selamlaşmayı keseceğiz.

Bir bakmışsınız ki barışın zerresi kalmamış yüreklerde, bencil, öfkeli, nefret dolu bir topluma dönüşmüşüz.

Bu sebeple herkese, her şeye rağmen güzellikleri koruyun!

Ama boyun da eğmeyin derim!