Vedası olmayan tek ayrılık ölümdür. Hem giden ölür, hem kalan ölür. Hele bir de beklenmeyen ani bir ölümse yaşanan, giden için belki o kadar acı vermese de geride kalanın toparlanması pek de kolay olmaz, bir hayli zaman alır. Acıtır, hem de öyle böyle değil içini çok acıtır.

Bir yas süreci olmalıdır insanın. Acısını yaşamak, gözyaşlarını akıtmak, zehrini boşaltmak için yas tutmalı, zaman zaman da yalnız kalmalıdır. Elbetteki acılar paylaşıldıkça azalır ama insanın yalnızlığa da ihtiyacı vardır. Kafasını toplamak, anılarda kaybolmak, yarınlara hazırlanmak için…

İnkar eder önce insan, kabullenmek istemez. Baş kaldırır, sitem eder, haykırışları yürek dağlar. Her an sanki kapı açılacak da içeri o giriverecekmiş gibi gelir. Umut insanın ekmeği işte ama her defasında hayal kırıklığına uğrar, giden geri dönmez. İnkar ederek iyileşemez geride kalan zaten, herşeyi daha da zorlaştırır, ne zaman ki kabulleniş başlar işte yas da o zaman başlar kalan için.

Zordur kabul etmek yokluğu. Zordur bir daha onu göremeyeceğini, dokunamayacağını, sarılamayacağını, öpemeyeceğini, konuşamayacağını bilmek. İnsanın içini acıtır, insana kendini aciz hissettirir. Yarım kalır birşeyler, tamamlanamaz. O yarım kalmışlık hep bir burukluk oluşturur insanda. Veda edememek, son bir helallik isteyememek ömrü boyunca içinde kalır insanın. Gidene midir ölüm kalana mı derseniz, giden bir kez ölür ama kalan bin kez ölür. Kalanadır asıl ölüm sanki, kalanadır sınav vermek, sonunda boyun eğmek.

Onun için vedalar zordur. Kaybetmenin acısı büyüktür, tarifi olmaz. Sabır dilenir sadece, dua edilir, destek olunur ama zordur birini kaybetmek işte, Allah kimseyi sevdikleriyle sınamasın. Kalanlara da güç kuvvet ve büyük sabırlar versin.