SONBAHAR

Nihayet yer-gök sarıdır hüzün vaktidir
Hasretle acının ahengidir bu
Yenilmişlerin cengidir bu soluk ve yorgun
Yalnız bir adamın ihtiyar
Evidir şimdi güz bahçeleri sessiz ve sakin
Eski şarkıların ezgisindedir rüzgarın ıslığı
Dalından düşen her yaprak mırıldanır

Güzelliğin talan edilmiş bir zenginlik
Geriye kalan edilmiş küf konan anılardır sana
Akşam oluyor ellerini arıyorum çaresiz
Güneş ümitsiz güller ilgisiz sen yoksun
Sonbahar hüzün mevsimidir. Yeşilden sarıya, hayattan ölüme geçişin iklimidir sonbahar. Yazla kışın savaştığı zamanın adıdır sonbahar. İnsan hayatının son evresi anımsatır sararan yapraklar. Soğuk sonbahar rüzgârlarının önünde savrulup oradan oraya sürüklenmektir .
Bu mevsimde güneş solar, tabiat sararır, insan ruhu gizli bir anlatımın tesiri altında düşüncelere kapılır. Sonbahar, insanı derin düşüncelere sevk eder, hep ölüm hatırlanır. Ölüm korkusu sarar yürekleri.
Yeşil, baharda tabiata hâkim olur. İnsana huzur verir ve rahatlatır. İç açıcı ve güven veren bir renktir. Yeşil umudu, yeniliği, gençleşmeyi ve yeniden canlanmayı çağrıştırır. Paylaşım, cömertlik ve uyumun rengi olarak da bilinir. Yeşil baharın rengidir, baharda az olan çoğalır, zayıf olan güç kazanır.
Sarı, hüznün ve sonbaharın rengidir. Sarı, hep geçici bir durumu hatırlatır, hastalığı çağrıştırır.
Sonbahar, tabiatın en yoksul mevsimidir, ağaçlar çırılçıplak kalır, kırlar bozlaşır, çiçekler solar. İnsan ve tabiat telaştadır. Güneş, kararsız şuleleriyle dünyaya burun büker. Yağmurların aniden yağıp sonra birden bire dinmesi ruhları yorar.
Tanpınar, sonbaharı hüzünle seyrederken şairâne öğütler verir insana :
Durgun havuzları işlesin bırak
Yaprakların güneş ve ölüm rengi,
Sen kalbini dinle, ufkuna bak.

Düşünme mevsimi inleten rengi
Elemdir mest etsin ruhunu
Eser rüzgârların durgun ahengi.

Yan yana sessizce mevsimle keder
Hicrana aldanmış kalbimde gezin
Esen rüzgârlara sen kendini ver.
'' Kalbini dinle , ufka bak.'' hep kaybedilen güzelliklerin hayâliyle avun.
Sonbahar; yalnızlığın, hüznün, bencilliğin, ölümün ve çaresizliğin adıdır. İnsanlar bu mevsimin ismine niçin ''bahar ''kelimesini eklemişler? Ben cevabını bulamıyorum. Bu mevsime eskiler güz derlerdi, hazan derlerdi. Hazan; hazin hüznün kardeşleridir. İşte bu yüzden sonbahar, hüzünlerin vaktidir. Sonbahara hüzün daha çok yakışıyor.
Yine bu sonbaharda da kuru yapraklara basıp yürürken dilimizde Ş. Ayhan Özışık'ın şarkısını mırıldanacağız :
Yine hazân mevsimi geldi
Yine yapraklar rüzgârların peşi sıra gidecek
Yine deli gönlüm yine bu mevsimde
Hicrânını yalnız başına çekecek
Hüsranını yalnız çekecek

Geleceksin belki de
O zaman ne o yapraklar ne o rüzgâr
Ve ne ben olacağım
Yine deli gönlüm yine bu mevsimde
Hicrânını yalnız başına çekecek
Hüsranını yalnız çekecek