Vefa sadece İstanbul’da bir semt adıymış. Pardon bir de boza markası… İnsanlar bunca yıl yaptığın fedakârlıkları, gösterdiğin ilgiyi, sevgiyi çabuk unuturlarmış. Sen kendini onlar için dost, sevgili, yaren sanarken, onlar ufak hesaplar peşinde koşmaktan, sana ikide bir laf sokmaktan, seni kırmaktan, bir gün seni gerçekten kaybedeceklerinin farkına bile varmazlarmış ve sadece kediler değilmiş nankör olan...

Acınızda, üzüntünüzde, kendinizi yalnız hissettiğinizde, en sevdiğiniz insana ihtiyaç duyduğunuzda kısacası zor zamanlarınızda yanınızda olmasını beklediğiniz insanların acının aslında kendisi olması ve bizim yâr bildiklerimizin bize aslında yara olması belkide hayal kırıklıklarının en büyüğü bizim için. Soluklanmak için bize liman olması gerekenlerin aslında fırtınanın ta kendisi olduğunu bilmek, gerçek yüzlerini görmek, yarı yolda bırakılmak, güvenin sarsılması, umudun kırılması ve bu gerçekle yüzleşmek hayatımızda birçok şeyi de sorgulamamıza neden olur.

Sorgularsın, tartarsın kafanda ve bazı şeylerin gerçekten değmediğini görürsün. Görmekle de kalmazsın. Gözünün içine sokarlar. Kırılır, yaralanırsın. Vefasızlık, nankörlük koyar sana. Güvenin kırılır insanlara. Değmezmiş dersin. Sonra kurunun yanında yaşı da yakarsın, tüm gemileri birer birer kafanda batırırsın. Sana acı verenleri, seni yarı yolda bırakanları, vefasızlık edenleri, sevdan sandıklarını, dostun bildiklerini, elini bırakanları, can yoldaşın sandıklarını Allah'a havale edersin. Onun adaleti hiç şaşmaz çünkü bilirsin.

Zaman geçer, yasın biter ve bir gün gelir artık çoktan iş işten geçmiş olur. Sildikleriniz yada gömdükleriniz sizi elbet bir gün anlar, pişman olur. Siz ise hayatınızdan gayet memnun ve mutlu bir şekilde gülümseyerek keyfinize bakıyor olursunuz, onlarsa yutkunamazlar bile!..