Ah aşk, karnımızı ağrıtan, içimizde kelebekler uçurtan, boş boş bakmamızı, nedensiz yere sırıtmamızı, kimi zamanda aptal yerine düşmemizi sağlayan ne garip bir duygusun sen.

Güzelsin, değerlisin, insana kendini özel hissettirensin. Herkese nasip olmazsın, bir kere nasip oldun mu da kıymetini bilmek kolay değildir, zordur. Her yiğidin harcı değildir yani senle baş etmesi.

Aşk değiştirir insanı, daha pozitif olmayı sağlar, ruhu doyurur, kişiye daha da bir güzellik katar, güçlü hissettirir.

Aşk arkanızı kollarken el ele tutuşmak kolaydır. Aşka tutulmadan atıp tutmak da... Asıl onu kaybettiğiniz zaman da el ele olmayı deneyin, iki yabancı gibi, iki düşman gibi olmak yerine yılların hatırına…

Zordur sevdiğini kaybetmek, ayrılık acısı zordur. Hayatında insan en az bir kez olsun yaşamıştır bu acıyı. Aşk acısı yaralar, yıpratır. Herşey güzel giderken iyidir de, gözümüze hoş görünür de, ayrılınca mı kötü olur hep bir zamanlar deli gibi aşık olduğumuz, kaşına gözüne vurulduğumuz insanlar?

Şu bir gerçek ki ilişkiler insanı eğer yıpratıyorsa artık ilişki olmaktan çıkıp işkence haline geliyor. Dostluk, işin içinde çıkar yoksa anlamının hakkını gerçekten veriyor. Aşk, menfaatlerin ötesindeyse ve içinde saf sevgi varsa gerçekten aşk oluyor ve uzun soluklu bir beraberliğe dönüşebiliyor. Zaman herşeyin en iyi ilacı olduğu gibi insana da çok şey öğretebiliyor. Sırıtmakla gülmek arasındaki farkı, mutluluğuna gerçekten ortak olanla, mutluluğundan hasetlenen arasındaki farkı, gözden çıkan kıskançlık ateşiyle, gözbebeğinde beliren sevgi yansımasını zaman insana bir bir öğretebiliyor. İşte buna büyümek, olgunlaşmak yada hayatı anlamak deniyor.

Herşey içinde samimiyet varsa güzel, daha anlamlı, daha özel bu hayatta. Samimi hareketler, samimi bakışlar, samimi konuşmalar, samimi bir gülümseme insana huzur ve güven verir. Oysa samimiyetin dili yoktur, gözlerden anlaşılır. Yapmacık tavırlar, sahte gülümsemeler, soğuk tokalaşmalar, süslü ama yalandan sevgi sözcükleri ele verir yürekten geçenleri ama gözler asla yalan söylemez.