Her şey gelir geçer bu hayatta. Önemli olan zor zamanlarınızda yanınızda kimin olduğu. Bir yakınınızı kaybedip, mezarının başında ağlarken sırtınızı kimin sıvazladığı mesela. Hastane koridorunda beklerken sizinle kimin gözyaşları içinde dua ettiği. Yokluğu kiminle paylaştığınız, bir ekmeği kiminle bölüştüğünüz. Aynı battaniyenin altında sabahlara kadar kiminle dertleştiğiniz, kimin omzunda teselli bulduğunuz… Her zorluk atlatılır da mutlaka, bunlar asla unutulmaz hayatta.

Yalnızlık Allah’a mahsus. İnsan dostları kadar güçlü. Kaç el uzattıysan, o dostluklarla sınanırsın karanlığında. Aile bağların kadar bağlısındır hayata. Gizlediğin iyilikler kadar küçük, hayata meydan okuduğun kadar büyüksündür ve sana yapılan güzel ya da çirkin her şeye karşı duruşundadır asıl tavrın!..

Mevsimler değişir, takvim yaprakları değişir, yıllar değişir, insanlar da değişir. Kimse aynı kalmaz hayatta. Ama eğer başın dik, gözün karaysa, aklın fitne fesata değil de sadece iyiliğe çalışıyorsa, iki gözün şerefsizliğe ve namussuzluğa kapalı ama gönül gözün hep açıksa, kısacası bu hayatta bir duruşun varsa, tutamaz seni hiç kimse. Korkma, yalnız da kalmazsın bu dünyada.

Sen ne kadar iyi olursan ol, ne kadar seversen sev, hep sırtından vuruluyorsan, yaranı iyileştirmek için hayatına aldıkların zaman içinde yaranı daha da kanatarak bir şekilde çıkıp hayatından gidiyorsa ve sonuç hep hüsransa bir terslik var bu işte sanma. Hikaye hep mutlu başlar ama çok azı mutlu ve güzel biter sonunda. Senin hikayende sonuç yine acıysa, acı da ruhunu yaralıyor, güvenini kırıyor, insan kendini korumaya almaya çalışıyorsa, sonra da bağlanamıyor, karşısındakini ciddiye almıyor, dinlemiyor, dinlenmiyor, dinlenmeyince de eğer anlaşılmıyorsa o zaman sorun büyük işte, hadi geçmiş ola…

İnsan anlaşılmayacağını düşündüğünde yalan söylermiş. Onun için karşındaki kişiye her zaman dürüst ve anlayışlı ol. Güvenini sarsma ve aranıza yalanlarla aşılmayacak duvarlar örmeye kalkma. Bu hayat tek başına çekilmez sonuçta.

Dost gerek bize, bir içten bakış, bir tatlı gülüş, bir sıcak el, ağlayacak bir omuz… Ve aşk gerek bize kalbimizi sıcacık sarıp sarmalayacak, yaralarımıza merhem olup insanlardan ve hayattan umudumuzu kopartmayacak, içimizde zaman zaman fırtınalar kopartsada sonrasında tatlı bir meltem esintisine dönüşüp, yüzümüzü şefkatle okşayacak, dingin bir deniz gibi yarin yada dostun gözlerine bakınca insana huzur bulduracak...