"Herkesin bir hikayesi vardır. Kimi kağıda kazır hikayesini, kimi etine. Kağıt yanınca, et gömülünce biter hikâye."

İncir Reçeli 2 filminde duymuştum bu cümleleri seneler önce. Çok da etkilenmiştim. Film de oldukça duygusaldı zaten, izlerken kaç yerinde ağladığımı hatırlıyorum. Aşık olan, bekleyen, acı çeken, aşkına karşılık bulamadığı için vazgeçen dövmeci bir kız vardı filmde. Sevdiği adamı kaybetmiş. Yıllar sonra da başkasına aşık olmuş ama adamın haberi yok. Ne yangınlar çıkmış kızın içinde günlerce, gecelerce. Gözyaşları bile söndürememiş o yangınları. Zamana bırakmış sonra. Çünkü insan sevse de kendinden asla ödün vermemeli. Olmuyorsa zorlamamalı. İlgi ve sevgisine karşılık görmüyorsa vazgeçmeyi bilmeli. Ve en güzeli de ne biliyor musun? Aşk layık olanda kalmalı.

Onun için yıllar yormuşsa yüreğini, arkana bakma çek git. Gitmen gerekiyorsa bu senin iyiliğin için. Hani uzaktan bakanlar yüzündeki çizgileri yaşlılıktan sanırlar. Oysa bilmezler ki her bir çizginin bir yarası vardır. Her bir çizgide bir kahır saklıdır.

Hani sen sanırsınki bu çizgiler güneşten. Her bir çizginin bir hikayesi vardır. Kimisi yaşımdan. Kimisi dost bilip sırtımdan vurulmuşluğumdan. Ne ihanetleri anlatır o çizgiler bilemezsin.

Söyleyemediklerim var, içime attıklarım da... Pişmanlıklarım var, keder, hasret, bazısı da yılların yorgunluğu... Çabalarım, isyanlarım, boyun eğdiklerim, hayır diyemediklerim. Ne çok çığlığım var haykıramadığım bir bilsen. Yılların benden götürdükleri de var, hediyeleri de... Hiç mi mutlu olmadın dersen, oldum elbette. Gözlerimde saklıdır hüznüm. Düşündükçe her defasında dudağımda bir gülümseme...

Yine de ben yüzümdeki tüm çizgileri seviyorum. Beni ben yapıyor çünkü. Acısıyla, tatlısıyla geçen yıllarımı anlatıyor. Bazen de beni ağlatıyor. Hem çok iyi biliyorum, bazı şeyleri yaşamış olmak hiç yaşamamaktan iyidir. Kader ağlarını her zaman örer. Sevda yüklü trenler bu gün değilse bile bir gün mutlaka döner. Yeterki umudun olsun içinde ve hayatı sev, tüm hikayeleriyle...