Bir kadın bir köpeğe yemek ve su veriyordu. Gülümseyerek; "Köpekleri seviyorsunuz, ne kadar güzel" dedi diğer kadın.

"Hayır, hiç sevmem" dedi. Afalladı kaldı kadın. Şaşırmıştı bu cevap karşısında. Sonra devam etti. "Sevmem ama bu onun ihtiyaçlarını karşılamayacağım anlamına gelmez. Bende fazla yemek var, onun karnı aç. Benim bahçemde su var, o susamış.

Bunun sevmekle ne ilgisi var?"

Kadın düpedüz köpeğin yaşama hakkından söz ediyordu.

"Diyelim ki" dedi, "Sokakta bir adama araba çarptı. Yardım mı edeceğim vakit kaybetmeden, yoksa bu adamı sevip sevmediğimi mi düşüneceğim?"

Haklıydı… Kadın sağlam bir ders veriyordu, hayvan haklarını, kendi sevgimiz gibi bireysel bir kavram üzerinden ele almamayı öğretiyordu bize.

"Hayvanlar sırf bu dünyada yaşıyor olmakla, buranın tüm olanakları üzerinde hak sahibidirler, dolayısı ile sırf yaşayan bir canlı olmaktan kaynaklanan haklarını talep ediyorlar ve ben de veriyorum. Kediyle köpeği kendi emelleri uğruna evcilleştiren insanoğlu. Onları sadece severek, kendi hayvanseverlik duygularınızı tatmin etmenize de gerek yok. Hayvana saygı duymanın onu sevmekten daha önemli olduğunu öğrendiğimden beri bu böyle."

Sevmek zorunda değilsin ama sevmesen de onunda yaşama hakkına saygı duyacaksın. Oda bir can taşıyor, oda seninle benimle aynı dünyayı paylaşıyor. Dilleri yok onlar konuşamıyor, derdini anlatamıyor. Sen, ben ses olacağız onlara. Biz saracağız gerektiğinde yaralarını, biz doyuracağız onları, biz yaşatacağız.

Evlerimizde baktığımız hayvanlarımız kıymetli de, sokaktakiler kıymetsiz mi? Ne farkları var? Hepsi değerli, hepsi yaşamalı, yaşamaları için çözüm bulunmalı.

Onların sesi biziz. Duyun işte haykırıyoruz. Çünkü onlara kıyamıyoruz. Bu dünya hepimizin yuvası ve bu yuva eğer birlikte yaşıyorsak güzel. Neyi seçtiğimizin, ne yaptığımızın farkında olalım. Herşey için geç olmadan, sonrasında vicdan azabı çekmeden, sokaktaki canlarımızın yaşam haklarını ellerinden almayalım. Belki de onların dualarıdır bizi kurtaracak olan, kim bilebilir?