Bu hafta 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutlayacağız. Yani her yıl olduğu gibi bu yıl coşku dolu olmayacak. Tüm çocuklarımız, geçmiş yıllardaki gibi bugünü doyasıya yaşayamayacak. Bundan sonraki yıllarda bu günü hatırladıklarında hep bir buruk hatırlayacaklar. Eh bu 23 Nisan’da çocuklarımız biraz buruk kalacak. Nasıl kalmasın ki? Bu corona çıktığı günden beri, her şeyi eksik yaşıyoruz.

Çocuk demişken, kalemim yazıyor yine durdurmaksızın. Bugün size içimizdeki çocuktan bahsetmek istedim. Hepimizin içinde kuşkusuz, masum, sevimli, yaşam enerjisi dolu bir çocuk var. Yok mu?  Bu hayatın içinde ne yaşarsak yaşayalım, her olaydan ders çıkaralım ve ya çıkarmayalım, tüm kontrolümüz dışı gelişen olaylarda; inatla bizi yaşama daha inançla sarılmamıza sebep olup, bizim daha yaşam dolu olmamızı sağlamıyor mu?

Hepimiz büyürken” ağır ol, taş yerinde ağırdır” diye büyütüldük. Evet, bu öyle hafızamıza kazınmış ki büyürken içimizdeki çocuğu da öldürmüşüz. Yaşımın ilerlemesine rağmen içimdeki çocuğu hiç öldürmedim. Bazen hiç beklenmedik zaman da ortaya çıkardığım içimdeki çocuk; küçük yaramazlıklar peşinde koşuyor.

Hepimiz çocukken bir an önce büyümek, bir yetişkin olmayı isterdik. Yetişkinler tarafından ezilme, küçümsenme ve yönetilme döneminin bitmesini isterdik.  Ama bu soruyu yetişkin birisine sorsak, o da bize "keşke çocuk olsaydım" der.

Hep deriz ya; Keşke hiç büyümesek hep çocuk kalsak…

Ee kalın! İçinizdeki çocuğu öldürmeden, biraz da çocuksu yönünüzü çıkarın sizde. Kalalım hep çocuk kalalım. Bizi kim engelliyor ki! Büyümek demek içimizdeki çocuğu yok etmek demek değil ki!

Mesela çocuk gibi sevebiliriz, çocuk gibi kavga edip ardından hiçbir şey olmamış gibi devam edebiliriz.

İstediğimiz olmayınca ağlayıp zırlayıp beş dakika sonra unutabiliriz.

Çocuk olmak güzel şey!

İçindeki çocuğu hala yaşatanlara gelsin bu yazım ve bana ilham veren tüm güzel çocuklara..

İçimizdeki çocukların ve çocuklarımızın günü kutlu olsun!

Sevgilerle…