Gözden ırak olan gönülden de ırak olurmuş derler. Peki ya gözdeki ıraklık bittiyse? Ya hep gönüldeyse?
Uzun bir zamandan sonra, kalabalığın arasında parlayan bir çift göze rastladığımda zaman durmuştu. Tanıyordum ben bu gözleri. Saatlerce içime çektiğim, sarhoş olana kadar içtiğim gözler..
Bitti dediğim, dindi dediğim kalp yarası; yeniden sızlamıştı. İnsan unuttuğunu zannettiği birini yeniden gördüğünde, aslında hiç unutmadığını hala aynı heyecanla çarpan kalbinden anlıyormuş. Anlamıştım hızlı hızlı çarpan kalbimden..
Onca gittiğimi zannettiğim yolu aslında hiç gidememişim meğer. Sanki bir çift güzel sözle tüm kötü sözleri unutmaya müsait bir kalbim varmış gibi.. Sanki ilk kez karşılaşmışız ve yeniden sevecekmişim gibi.
Eğer bir şeylere yeniden başlama şansımız olabilseydi, çoğu şeyi değiştirirdik herhalde hayatımızda. En azından bazı şeyleri düzeltebilmek için çabalardık.
Bugün sizlere maddelerden oluşan bir makale yazmadım. İlişkilerde yapılacakları ya da yapılamayacak davranışları listelemeyeceğim.
 Bugün sadece biraz daha samimi olmak, belki de dertleşmek istedim. Çünkü bugün 28 Aralık..
Tarihin makale yazımın çıkacağı güne denk geliyor olması da tesadüf olsa gerek.
Eh! Hayat tesadüflerden ibaret.
Yeter ki güzel tesadüfler bizi bulsun.
Bugün onun yerine bir mum yakıp dilek dileyeceğim; “ Umarım verdiği hiçbir karardan pişmanlık duymaz. Keşke yerine daima iyi ki diyeceği bir yılı olur ve umarım gerçekten çok sevilir”
İyi ki doğdun, kalbimdeki harabelerin mimarı.
İyi ki varsın.