Şehirlerde, beton yığınlarının arasında, yol kenarlarındaki ağaçların çiçeklerine küçük bir bakışınla gelir bahar.

Parklardaki çocukların çimenlerin üstünde koşuşturmalarıyla gelir bahar.

İçine sevinç gelir, anlamını bilmesende, güneşin o ilk sıcağını teninde hissettiğinde gelir bahar.

Evlerin camlarını temizlerken kadınlar, yeni yıkanmış perde kokusuyla gelir bahar.

Atarsın üzerinden kışın koyu tonlarını allarla morlarla gelir.

Derin bir nefes alırsın, taze otların ve toprağın kokusu ile çocukluğunun bir yerinde yaşadığın çok eski bir bahara alır götürür seni. Binalar çok yükselmemişken daha, şimdiki gibi yol kenarından değil, dış kapıyı açtığında başlardı bahar; olsun gene de gelir bahar gökyüzünde özgür uçan kuşlarla…

Anadolu’nun bir köyünde bahar; kuzuların sevinçli zıplamalarıyla, toprağa vurulan ilk kürekle gelir.

Annelerinin kanatlarının altında gezen civcivlerle gelir bahar. Yemyeşil çayırlardan esen rüzgârlarla gelir.

Uykusundan uyanan tabiatla gelir, küçücük bir tomurcuğun büyük umutlarıyla gelir bahar.

Tüm renkler netleşir birden. Tüm canlılara gelir lâkin herkesin baharı bambaşka bir tonda gelir, hoş geldin bahar.