Bir insanı özel kılan şey; makamı, unvanı ya da kalabalıkların ona alkış tutması değildir.
Esas olan samimiyettir.

Geçtiğimiz günlerde Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı Özgür Özel, eğitimle ilgili bir panele katılmak üzere Eskişehir’e gelmişti. Panel sonrası belediyenin işlettiği bir kafeyeuğradı. Ben de oradan geçerken kalabalığı gördüm; araçlar sıra sıra dizilmişti. Merak ettim, yaklaştım. Çalışanların hâlini hatırını sordu, halkın arasına karıştı.

Sıra bana geldiğinde gülümseyerek, “Nasılsınız?” dedi.
O an anladım: Bazen bir siyasetçiye değil, bir insana rastlıyorsun. Hiçbir gösteriş, hiçbir hesap yoktu. Sade, doğal ve içtendi.
İçimden, “İşte halkçılık böyle olur,” dedim. Çünkü samimiyet, kelimelerden çok hâldenanlaşılır.

Sonra aklıma yıllar önce tanık olduğum bir başka sahne geldi.
Bir siyasi şahsiyet —hâlâ önemli yerlerde ismi anılır— son model arabasından fotoğrafçısıyla birlikte inmişti. Tek bir esnafla bile konuşmadan, sadece birkaç poz verip arabasına binip gitmişti.
O gün anlamıştım: Samimiyetsizlik bazen en pahalı takım elbisenin içinden bile taşabiliyor.

Yıllar geçti ama o anı hiç unutmadım. Çünkü o görüntü, aslında bir dönemin özeti gibiydi.
Görünürde “halk insanı” gibi davranan ama hep kendine çalışan bir kalabalık türedi. Yanındakinin ayağını kaydırarak yükselen, ahlak bekçiliği yaparken kendi vicdanını çoktan kaybetmiş insanlar…

Evet, boğuluyoruz samimiyetsizlikten. Tepeden bakanların ödüllendirildiği, gerçekten insan kalabilenlerin ise cezalandırıldığı bir çağdayız. “Sözü sözdür” denilen nice büyüklerin, bir müddet sonra kendi sözünü unuttuğu günleri yaşıyoruz.

Oysa samimiyet ne bir strateji ne de bir vitrin meselesidir.
Bir insanın sözünde, duruşunda, hatta susuşunda bile belli olur.
Parayla ölçülmez, makamlara sığmaz.
Bir selamın sıcaklığında, bir bakışın derinliğinde hissedilir.

Bugün “Gücü ele geçirene kadar her şey mubahtır” diyenlerin değil, her koşulda insan kalabilenlerin kıymetini bilmek gerekiyor.
Çünkü görgü sadece bir sofra düzeni değil, kalp terbiyesidir.

Ve insanı insan yapan, onu gerçekten değerli kılan şey her zaman olduğu gibi yine aynıdır:
Sözde değil, özde makamın adıdır samimiyet.