Marketlerdeki etiketlerin her an değiştiği, artık takip etmekte zorlandığımız, ülkece fiyatlandırma algımızın saptığı günlerden geçiyoruz. Orta sınıfın bile ayakta zor kaldığı günümüzde, zaten yoksul olan hanelerde neler yaşanıyor tahmin etmek zor değil! Aslında hepimiz biliyoruz bilmesine, ama yaranın derinliğini ancak yaşayanlar biliyor. Ev kiraları, et, süt, yumurta, peynir, zeytin… Yani ihtiyaçlar hiyerarşisinin temelinde günlük artışlar yaşanıyor. Buda temel ihtiyaçlarıyla sınanan insan sayısını aynı oranda ve hızla artırıyor. Her geçen gün, dünü aratıyor. Alım gücü gittikçe düşüyor. Alışveriş yerleri adeta müze gibi geziliyor.

Bu şartlarda yoksulluk adeta bir virüs gibi, görece bağışıklığı olan orta sınıfı bile enfekte etmekle tehdit ediyor. Sadece belli bir azınlık bu krizden zenginleşiyor, gücüne güç katıyor. Toplumun tüm dengeleri değişiyor, yeni bir güncelleme yapılıyor. Toplumu birbiriyle uyumlu bir çark olarak düşünürsek sağlıklı bir döngüde değiliz. Kişisel olarak, birçok grupta her gün yardım gereken insanların mesajlarını alıyorum. Bu mesajlar her şeyini kaybeden depremzedelerden değil; onları ayrı gruplandırıyorum o ayrı bir konu. Evet, belki sesini duyurabilenlere bir miktar yardım ediliyor, biz yardım etmesini seven yardımlaşan bir milletiz. Bununla da gurur duyuyorum ama yardım etmek uzun vadede çözüm olmuyor. Anlık olarak rahatlatıyor, belki bir nefes aldırıyor. O da sesini duyurabilenlere; ya sesini duyuramayanlar! Yoksulluk bir virüs ise bu pansumanla giderilemez. Acil müdahale gerekiyor. Aşı gerekiyor, bilimsel ekonomik sistemler gerekiyor. Eğer bu yapılmaz ise maalesef yoksulluk denen bu ekonomik virüs her geçen gün daha çok insanın hayallerini, umutlarını alıp götürecek ve toplumun önemli bir bölümünü hasta etmeye devam edecek.