Hafta sonu mağazaları dolaştım. Birkaç giyim mağazasına girdim ve etiketlere baktım. Rakamları doğru mu okuyorum diye birkaç kere daha baktım. Doğruymuş fiyatlar cidden, oldukça yüksek. Memlekette pamuk mu kalmamış, kumaş mı yok diye geçirdim içimden. Mağazadan çıkınca biraz durup düşündüm ve içimdeki ses, yüksek sesle bağırdı bana: Ne tükettik be! Hemde üretmeden. Her şerde bir hayır vardır derler ya hani, bende öyle dedim. Abartma diyebilirsiniz; bunda ne hayır olur, her şey çok pahalı. İşte tamda hayır olan kısmı bu bence, tüketim anlayışımızın sorgulanması gerekiyor hem de acilen.

Her şey, ekranlarda bağıran, dev panolarda gözümüze çarpan ya da sessizce kulağımıza fısıldayan o “al” komutuyla başladı. Bunu alırsan çok mutlu olacaksınlar hiç bitmedi. Üzümünü yedik bağını sormadık. Tükettik durduk ve karşılığında zamanımızı, ömrümüzü verdik ama yine de sormadık. Sınırsız ihtiyaçlar edindik kendimize. Vaktimizi geçirdiğimiz şeyler hep maddeyle ilgili oldu: Hedeflerimiz, hobilerimiz, sevdiğimiz şeyler. Ne üretiyoruz, bunlar bize ne katıyor diye hiç düşünmedik. İçimize dönüp bakmadık, içimizdeki anlam arayışını madde dünyasında aradık. Edebiyat, felsefe, tiyatro hiç bu kadar boynu bükük kalmamıştır. Üstelik tüm bu çılgınlığı hiç de madde olmayan bir şey için yaptık o da mutluluk… Mutluluğu kovaladık ama o kaçtı. Belki şuan yaşadığımız bu pahalılık, biraz durup düşünmek için tam bir fırsat. Gerçek ihtiyaçlarımıza, mutluluğumuza ve içimize dönmek için.

Sevgiler…