Bir şeyleri kaybetmeden büyümüyorsunuz. Sevdiklerinizi teker teker toprağa verdikten sonra, aslında yaşam için verdiğimiz savaşın ne kadar da anlamsız olduğunu anlamaya başlıyorsunuz.

Statü için yapılan hırslar, çok daha fazla kazanç için yapılan savaşlar, bu savaşı kazanabilmek için birbirine verilen zararlar, elde edilen sahip olunan mallar mülkler; işte bunların hepsi benim gözümde çok boş şeyler.

Bugün sosyal medya hesabımdan şunları yazdım:

“İnsan hayatın ne kadar boş olduğunu çok sevdiklerini teker teker kaybetmeye başlayınca anlıyor. O zaman idrak etmeye başlıyorsun aslında sadece an’da iyi kalabildiğimizi. Hani hep diyorum ya eğer şu an’ın tadını çıkartabilirsek mutluyuz diye.  Bir sonraki gün hiç kaybetmeyeceğimi düşündüğümüz her şeyi kaybedebileceksek o zaman bu sözüme herkes gelecektir. Hayat sahiden an’dan ibaret. Bu yüzdendir ki bazı şeyleri daha iyi anlamaya başladığımdan beri, o beni aramamış, bu beni sevmemiş, o onu demiş hiç takmıyorum artık kafama.

Her gün yaptığım tek bir şey var. Daima enerji dolu olup bugünü en güzel şekilde geçirebilmek.

Günün sonunda kafamı yastığa koyduğumda vicdanım sızlamıyorsa, iyi ki yaptın Emine diyebiliyorsam kendime ve yaptıklarımdan çok keyif aldıysam; malı mülkü şanı şöhreti boşver, en güzel an’larla dolu hayatım yetiyor bana.. Mutlu an’lara…”

Bunu yazınca köşe yazıma taşımak istedim.

Sizce de öyle değil midir?

Hayat dediğimiz şey yalnızca şuandan ibaret değil midir?

Bu yüzden de hayat aslında o kadar da büyüteceğimiz ve sürekli geleceği düşüneceğimiz kadar uzun değil.

Bazen bana soruyorlar nasıl bu kadar hep enerji dolu ve güçlü kalabiliyorsun diye. Sanırım yalnızca an’ın farkında olmamdan kaynaklı. Bugün canım nasıl isterse öyle davranıyorum ve asla kendimi üzmüyorum.  Tabi kimseyi de üzmeyerek…

Bol bol güzel an biriktiriyorum kendime. Daima gülümseten..