Her bayram bir öncekini özletmeye devam ediyor. Bu bayramda öyle olacak. Yaşlılarımızın “Nerede o eski bayramlar?” diye sitem edişini bile duyamayacağız. Bu bayram zile basıp “ İyi bayramlar!” diye neşeyle bağıran çocuklar olmayacak.

Hepimiz evimizde, pijamamızla oturup bayramı kutlayacağız. Coronavirüs hala geçmedi, pek geçecek gibi de durmuyor zaten. Yine eksik kaldığımız bir bayram oluyor.

Şimdi bunu yazarken, sahiden “Nerede o eski bayramlar?” Diyesim geldi. Özlediğim bayramlarım var yüreğimde. Belki de kıymetini hiç bilemediğimiz…

Sevdiklerimi teker teker toprağa vermeden önceki bayramlardan bahsediyorum. Babaannemin kapıyı açmasından, amcamın kahkahasından tutun da, bizim de biraz çocuk kalışımızdan. İşte o bayramların tadı hala damağımda.

Bana mutluluğu çiz deseler o günleri gözüm kapalı çizerdim sanırım. Babaannemin tek göz odasına doluşan tüm çocukları ve biz torunları.

Şeker gibi bir bayram olurdu sahiden. Erkenden kalkar, sevdiklerimizle bayramlaşırdık. O babaannemin minicik evi bayram boyu kahkahalarla çınlardı.

Eksildik biz bu bayram bir kişi daha..

Bu yüzdendir sanırım bayramlarda mutlu olamayışım. Şimdi o evin kapısını her ne kadar yasaklardan dolayı açamasak da, bir başka bayram yeniden açtığımızda kahkahalarımızın yerini hüzün alacaktır biliyorum.

Eksilmek çok acı bir şey. Özellikle bütünlüğü sağlayan bu güzel bayram günlerinde..

Şimdi hala eksilmemişlere olsun bu yazım. Eğer küs kaldığınız kıymetlileriniz varsa barışın. Hayat o kadar kısa ki! Pişmanlıklarınız olmadan iyi ki diyeceğiniz bir bayramınız olsun.

Sevdiklerinize sımsıkı sarıldığınız, kıymet bildiğiniz ve daima bileceğiniz nice güzel bayramlarınız olsun.

Hepimize iyi bayramlar!