Merhaba sevgili okurlarım, gidilecek yerler, yapılacak işler hiç bitmiyor. Hepimiz ayrımsız hep bir mücadele, hep bir telaş içindeyiz. Aramızdan sadece birkaç şanslı kişi kendine zaman ayırmayı başarabiliyor. İç sesini dinlemeyi, zihnindeki tüm sesleri susturmayı, ne olduğunu, ne yaptığını, kim olduğunu gözlemleme şansı bulabiliyor.

Hayat çoğu zaman bir telaş, zamana karşı bir yarış. Dışarıda dikkatimizi dağıtacak o kadar çok uyaran var ki, hoş dışarıdaki konular bitse bile zihnimiz hiç durmaksızın konuşuyor. Öyle miydi, böyle miydi, o ne dedi ki, ben mi yanlış anladım? Faturaları ödemiş miydim? Önümüzdeki hafta şuraya gideceğim. Bir sonraki sene .... yerde tatil yapacağım. Planlar, yapılması gerekenler, hep bir yarış, hep bir telaş zihnimizin içinde dönüp duruyor. Hayat böylece dünün aynısı, bugününde kopyası haline dönüşüyor. Günler birbirini kovalıyor. Yaşamın sınırlı, zamanında en büyük servet olduğunu düşünürsek pek kazançlı görünmüyor. Dışarıdaki sesler, içerideki sesler; hepsi birden büyük bir gürültü çıkarıyor. Zihnimizdeki içsel dırdır hiç bitmiyor.

Gerçek düşüncelerimiz ve benliğimiz tüm bu gürültüde sessizce bizi bekliyor. Gerçekten yoruluncaya kadar nasıl bir döngüde olduğumuzu fark edemiyoruz bile... Anda kalmanın, zihnimizi gereksiz düşüncelerden arındırmanın kolay olduğunu söylemiyorum. Ama her şeyi bir kenara bırakıp içimize dönmenin, insan yaşamında ne denli önemli olduğunu biliyorum. Kim olduğumuz, ne olduğumuz, ne yapmamız gerektiğini ancak zihnimizdeki bu gereksiz gürültüden arındırdığımızda duyabiliriz. Kendi gerçekliğimizi geçmişte ya da gelecekte aramamalıyız. O şimdinin sonsuzluğunda tek bir dingin nefes alışımızdadır.

Belki de hayat; biraz yavaşlamayı, biraz durup düşünmeyi bekliyor bizden. Belki de bu koşuşturmacanın içinde, kendimize ayırdığımız zamanlar bize en çok lazım olan zamanlar. Belki de şimdi, bu satırları okurken derin bir nefes alıp, dikkatimizi biraz olsun kendimize yöneltmenin tam da zamanıdır.